Hoofdstuk 2 (deel 3)

‘Daar zul je haar hebben!’ hoorde Kiani toen ze de deur van de kantine opende. Van binnen klonk gelach. Aan een van de tafels zat een groep mannen in overalls. De een na de ander draaide zich om.

‘Hee, Bavelaars nieuwe vlam! Als ik in het water spring, krijg ik dan ook mond-op-mond?’ Weer bulderde de hele tafel van het lachen. Ze negeerde hen en liep naar de balie. Iemand floot toen ze voorbijliep.

In de keuken werd alweer druk gewerkt. Er stonden bakken klaar met alle mogelijke soorten energierijk voedsel. Normaal at ze hoogstens een boterham of twee, maar nu schepte ze een bord vol met roerei en een schaaltje met fruit. Ze ging zitten aan een leeg tafeltje met een krant erop. Ze trok hem naar zich toe. Hij was twee dagen oud; toch begon ze hem te lezen terwijl ze in rap tempo de inhoud van haar bord wegwerkte.

De werkers aan de andere tafel stonden op en vertrokken. Uit haar ooghoek zag ze dat er eentje overbleef. Ze keek even opzij en zag dat het John was. Ze had hem niet direct herkend tussen de andere mannen.

John kwam aan haar tafeltje staan. ‘Let maar niet op ze. Ik weet niet waarom ze zo vervelend doen.’

Ze bleef de krant bestuderen. ‘Ze zijn gestrest door het ongeluk gisteren, en dat reageren ze af met humor. Als nieuwkomer en een van de weinige vrouwen ben ik een makkelijk doelwit.’

‘Ik onderschrijf uw diagnose, waarde confrère. Wat schrijft u voor als behandeling?’ zei John met deftige stem.

Ze keek op, lachend. ‘Sorry. Ik heb m’n dag niet geloof ik. Slecht geslapen.’

‘Koffie?’ vroeg hij, alvast richting de automaat in de hoek lopend.

‘Graag.’

De deur vloog open en Ralph kwam de kantine binnen. ‘Ah, daar zijn jullie. Mooi.’

Hij nam hen mee naar de ziekenboeg. Een sterke geur van ontsmettingsmiddel overdonderde haar. Ze was gisteravond blijkbaar te druk bezig geweest met Bavelaar om dat te merken.

In het midden van de kamer lag Bavelaar op een stretcher. ‘Ze hebben ‘m om beurten in de gaten gehouden vannacht. Geen verandering.’ zei Ralph.

Ze keek bezorgd en voelde aan zijn pols. ‘Als hij niet snel bij bewustzijn komt, moet hij echt naar het ziekenhuis.’

‘Natuurlijk. Helemaal mee eens.’ zei Ralph afwezig. Hij was meteen naar een medicijnkabinet gelopen achter in de kamer, had een cijfercode ingetoetst en keek nu vorsend naar de verschillende potjes. Kiani zag uit haar ooghoek dat hij er iets uitpakte en bij zich stak.

John ging voor hem staan en keek hem doordringend aan. ‘Ralph, tijd voor wat uitleg. Ik ben gisteren bijna geraakt door een pijpleiding, en Bavelaar is overboord gegaan. Wat is hier aan de hand?’

Ralph zuchtte. ‘Ik weet het niet. Daarom heb ik jullie erbij gehaald. Er hangt de laatste weken een rare sfeer. Er gebeuren ongelukken, apparatuur houdt er zonder aanleiding mee op...’

‘Waar denk je aan? Iemand die de boel saboteert?’

‘Dat is een mogelijkheid. Maar ik heb reden om aan te nemen dat er meer aan de hand is. Ik wil dat jullie twee een onderzoek instellen.’

‘Ik begrijp nog steeds niet zo goed waarom je speciaal een psychiater nodig hebt.’ zei Kiani.

‘De politie gebruikt toch ook profilers? Ik hoopte dat jij met jouw expertise iets kon zeggen over het karakter van een eventuele saboteur. Oh, en ik wou je ook vragen om tijdelijk als eerstehulparts op te treden.’

Kiani knikte langzaam. Het idee stond haar niet bepaald aan, maar onder de omstandigheden had ze weinig keus. ‘Ik ben er niet specifiek voor opgeleid natuurlijk, maar ik doe m’n best. Wat is er nou met jullie vaste arts aan de hand?’

‘Ron Middenburg. Ja, daar wil ik ook graag jullie hulp bij hebben.’ Ralph opende een la van het kleine bureautje tegen de muur en pakte er een boek uit. ‘Hij hield een soort dagboek bij. Kunnen jullie het lezen en jullie interpretatie geven?’

‘Wacht even, je zei dat hij niet beschikbaar was. Waar is hij nu dan?’

Ralph keek even naar de grond en haalde diep adem. ‘Sorry, dat hebben we stil gehouden om geen paniek te creëren. Dokter Middenburg is dood. Robin vond hem hier eergisteren in een plas van zijn eigen bloed.’