Februari 1997
Kiani zat languit op de bank met de opengeslagen atlas rustend op haar bovenbenen. Toen ze voetstappen in de gang hoorde, haalde ze haar voeten van de bank en ging rechtop zitten.
Haar moeder kwam de kamer binnen. Ze was een opvallende verschijning in haar grijze krijtstreeppak en lichtblauwe blouse. Het kleurde perfect bij haar donkere huid, en ze had een bijpassende zelfverzekerde uitstraling waar Kiani altijd jaloers op was.
Ze keek goedkeurend naar het grote boek. ‘Zo, aan het leren voor aardrijkskunde?’
‘Nee, zomaar wat aan het bladeren.’
Haar moeder keek naar de opengeslagen bladzijde, een kaart van de Nederlandse Antillen. Haar gezicht veranderde nauwelijks van uitdrukking, maar toen ze verder praatte, klonk haar stem gespannen.
‘Heb je de studiefolders al bekeken?’
‘Nog niet.’
‘Rechten in Utrecht staat goed bekend.’
Kiani reageerde niet.
‘Of iets anders. Maar je moet nu wel een keuze maken.’
‘Ik weet niet. Ik kijk van het weekend wel.’
‘Uitstellen heeft geen zin, Kiani.’ zei haar moeder. Ze liep de open keuken in en begon de afwas op te ruimen.
‘Waarom zijn we eigenlijk nooit terug geweest naar Curaçao?’ vroeg Kiani.
Haar moeder keek om. ‘Waarom zouden we? Jullie zijn hier opgegroeid, hebben hier je vrienden.’
‘Ik bedoel niet verhuizen. Gewoon een keer op vakantie.’
Een zucht. ‘Drie retourtjes Curaçao zijn niet goedkoop.’
‘Oma heeft vaak aangeboden onze tickets te betalen.’
‘Niks daarvan. Ze heeft zelf nauwelijks genoeg geld.’
‘Als we zo arm zijn, waarom kan ik dan wel gaan studeren?’ vroeg Kiani. Ze sloeg luidruchtig bladzijden van de atlas om, zonder te kijken.
‘We zijn niet arm. Maar we moeten wel keuzes maken.’
Ze ging weer liggen en duwde haar voeten tegen de leuning. ‘Misschien wil ik wel helemaal niet studeren. Ik ga gewoon werken. Dan spaar ik zelf voor een ticket.’
‘Doe niet zo raar. Een goeie opleiding is veel belangrijker dan een zonvakantie.’
Woedend sprong ze overeind. De atlas kletterde op de grond. ‘Zonvakantie? Jij begrijpt er helemaal niks van! Ik ben daar geboren, maar ik weet er nauwelijks wat van, omdat jij niet terug wilt!’
‘Kiani!’
‘Waarom hebben we nauwelijks contact met onze familie? Waarom staat hier niks dat aan onze afkomst herinnert?’
‘Luister jongedame, ik heb hard gewerkt om jou kansen te geven die ik niet had, en jij bent alleen maar brutaal en nog te beroerd om een paar folders te lezen!’
‘Het heeft met mijn vader te maken, hè? Jij denkt dat ik het me niet meer herinner, maar ik weet het nog precies! We zijn stiekem ‘s nachts weggegaan, en ik heb hem nooit meer gezien! Daarom durf je niet meer terug!’
Het was stil. Haar moeder staarde haar een paar seconden ontzet aan. Toen keek ze weg. ‘Geloof me, je bent beter af zonder hem.’ zei ze zacht.
‘Lafaard!’ riep Kiani en stormde de gang op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten