Hoofdstuk 2 (deel 4)

‘Okee, dus je pa is een psychopaat.’ Lara gooide verveeld een tennisbal tegen het plafond en ving ‘m weer op.

‘Wat? Waar heb je het over?’ zei Kiani. Ze zat op de grond, met haar rug tegen de radiator. Lara lag ernaast op een oud matras. Er hing een kelderlucht in de kamer. Hier en daar staken spijkers uit de houten vloer.

Lara was haar beide ouders kwijtgeraakt toen ze zeven was, had tientallen pleeggezinnen versleten, en was vorig jaar bij haar vriend ingetrokken in dit kraakpand. Kiani was een van haar weinige vriendinnen: iedereen in de klas negeerde dat rare, onvoorspelbare meisje, maar Kiani was juist door haar geïntrigeerd.

Ze praatte verder alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Je moeder komt erachter dat hij een seriemoordenaar is, hij komt haar achterna met een bijl, zij slaat ‘m bewusteloos, sluit ‘m op in de kast en neemt jou mee naar Nederland.’

‘Je bent echt gek.’ zei Kiani.

‘Dat zeggen ze. Maar ik heb er pillen tegen.’

‘Hoe gaat het daarmee?’

‘Fantastisch. Ik heb al weken niemand aangevallen. Erg rustgevend. Als je ook wilt...’ zei Lara, wijzend op een lege bierkrat met een wit potje erop.

‘Ben je nog bij je psychiater geweest?’

‘Ik ga niet meer. Die creep vroeg de hele tijd alleen maar naar mijn seksleven. De kwijl droop bijna van zijn kin.’

‘Er bestaan toch ook goeie psychiaters? Kan je niet naar een vrouw gaan?’

‘Oja, veel beter. Dan krijg je het bezorgde-moedertype, of de manipulerende bitch. Ik heb mijn bingokaart wel vol zo langzamerhand.’

Kiani had sterk het gevoel dat Lara haar niet de hele waarheid vertelde. Ze pakte het potje pillen en draaide het bedachtzaam om in haar handen, wat een kletterend geluid maakte. ‘Wat als ze op zijn? Je kunt ze niet bij de drogist halen.’

Geen reactie.

‘Je neemt ze niet meer, hè?’

Lara keek opzij. ‘Wat? Het potje is half leeg, dat hoor je toch?’

‘Volgens mij is je psychiater helemaal niet zo’n monster als je zegt. Maar je bent gestopt met je pillen, en je wilt niet dat hij daar achter komt. Daarom ga je niet meer.’

Ze keek weer weg. ‘Pfff. Waarom word je zelf geen psychiater? Je kan zo beginnen.’

‘Oja? Welk type zou ik zijn, de bezorgde moeder of de manipulerende bitch?’ vroeg Kiani.

Ze antwoordde niet maar gooide de tennisbal hard de gang op. Er klonk een geluid van brekend servies.

‘Oeps.’ zei Kiani.

Lara haalde haar schouders op. Even was het stil. Toen vroeg ze: ‘Heb je al door haar spullen gesnuffeld?’

‘Wat?’

‘Ergens moet toch wel de naam van je vader staan.’

‘Ik kan toch niet zomaar haar papieren gaan lezen?’ vroeg Kiani, een beetje geschokt.

‘Waarom niet? Ze vertelt jou toch ook niks?’