Hoofdstuk 2 (deel 1)

Kiani werd zich langzaam bewust van vreemde kleuren, geluiden en geuren om zich heen. Ze opende haar ogen half en keek de kamer in.

Wat doe ik hier?

Een paar seconden nog groeide haar verbazing. Toen herinnerde ze zich hoe ze gisteravond uitgeput deze kamer was binnengekomen, haar kleren had uitgetrokken en zich met haar laatste krachten in het bovenste bed had gehesen. Tegen alle verwachting in bleek het bed een prima matras te hebben, en ze was vrijwel direct in slaap gevallen. Helaas voelde ze zich nu nauwelijks uitgerust. Ze had het idee dat ze een serie nachtmerries had gehad waar ze zich nu niets meer van herinnerde behalve een vaag, ongemakkelijk gevoel ergens in de meer primitieve delen van haar hersenen.

Nu keek ze waar ze eigenlijk terechtgekomen was. Vanuit het bed kon ze de kleine ruimte goed overzien. De ene muur bestond uit smalle kastjes en een plank met een oud TV’tje er op. Aan de andere kant stond een bureau. De hele ruimte was verder bezaaid met kleding, make-up, lege flesjes, boeken en tijdschriften. Ze vroeg zich af hoe iemand zo’n troep kon maken van dit kleine beetje persoonlijke ruimte dat je hier had. Het was haar duidelijk dat ze zich in deze kamer niet snel thuis zou voelen, tenzij ze radicaal zou opruimen. En van de ruzies die ze vroeger met haar moeder had gehad, wist ze dat dat waarschijnlijk geen goed idee was.

Ze keek naar beneden over de rand van het bed. Het onderste bed lag er nog net zo bij als ze het gevonden had: onopgemaakt, en vol spullen: een tas en een aantal boeken. Haar kamergenote was hier vannacht dus niet geweest. Ze bekeek de boeken nu wat beter. De meeste hadden een saaie, egale kaft. Ze kneep met haar ogen om de titels te kunnen lezen: “Evolutie van oceaan-ecosystemen”, “Diepzee-habitats”. Eén boek viel haar op. Er stond een grote foto van een octopus op de kaft, met twee uitpuilende ogen en lange tentakels vol zuignappen. De titel van het boek, “Sex, drugs en zeeslijm”, klonk fascinerend, maar ook nogal onsmakelijk.

Ze realiseerde zich dat ze honger had. Doordat het diner gisteravond zo plotseling verstoord was, was ze aan eten niet meer toegekomen. Ze had helemaal geen zin om op te staan. Maar haar maag sprak duidelijke taal en duldde geen tegenspraak. Ze zwaaide haar benen onder het dekbed vandaan, ging zitten en sprong van het bed af. Ze wist nog net twee vrije plekjes voor haar voeten te vinden op de vloer. Tot haar afschuw bleek deze echter te plakken.

Ze haalde haar koffer onder het bed vandaan, en vond al snel haar pantoffels en zijden kamerjas. Blij om iets vertrouwds om zich heen te hebben, trok ze ze aan. Toen ze haar toiletspullen en handdoek had gevonden, stond ze op en opende de deur. Ze keek even naar buiten en de gang was leeg. Ze liep snel een stukje de gang door en vond al snel de doucheruimtes. Ze had een vage angst dat in een mannenwereld als deze misschien geen aparte damesbadkamer was, maar die bleek gelukkig ongegrond. Ze opende de deur en stapte naar binnen in een kleine ruimte met twee wastafels. In de volgende ruimte hoorde ze een douche lopen. Misschien haar mysterieuze kamergenote?

Ze keek even in de spiegel. Ze zag er nog moe uit, zoals verwacht. Door haar gevlochten haar werd de vogelverschrikker-look, waar haar broer haar vroeger regelmatig mee had gepest, haar gelukkig wel bespaard. Ze pakte een paar flesjes uit haar toilettas, stapte uit haar pantoffels en liep naar de doucheruimte.

Er waren twee douches. De eerste was vrij. Ze zag dat de douchehokjes alleen tussenschotten hadden, geen deuren, wat haar irriteerde. Ze overwoog om te wachten tot de andere vrouw klaar was, maar besloot dat ze dat geen twee maanden kon blijven doen. Tegenover de douches was een stang om kleding op te hangen, waar al twee handdoeken op hingen. Ze liep er heen en wilde haar kamerjas uittrekken toen ze een vrouwenstem achter zich hoorde.

‘Hee, we hebben bezoek!’ Kiani draaide zich om en zag twee mensen onder de tweede douche staan, een man en een vrouw. De vrouw was iets ouder dan Kiani; de man een stuk jonger. Zo te zien kwamen ze net uit een innige omhelzing. Kiani voelde haar wangen gloeien; ze was niet heel preuts aangelegd, maar dit ging haar wel erg ver.

De jonge man keek verbaasd om naar Kiani. De vrouw draaide zijn hoofd terug, gaf hem een snelle zoen en duwde hem weg. “Hop, wegwezen jij!” Zijn hand voor zijn kruis houdend, greep hij een handdoek en boxershort van de stang naast Kiani, keek haar even schaapachtig grijnzend aan en rende toen druipend nat de gang op.

De vrouw keek hem na en grinnikte even. ‘Dat was Bobby. Sorry hoor, ik ben gewend dat dit mijn privébadkamer is.’ Ze had halflang rood haar en was vrij stevig gebouwd. Zonder enig teken van gêne stapte ze naar Kiani toe, droogde haar hand af aan haar handdoek en stak hem uit. ‘Ik ben Simone.’

Kiani was nog steeds van haar stuk gebracht en aarzelde even, maar schudde toen toch maar haar hand. ‘Kiani.’

Simone leek ineens te zien dat ze zich ongemakkelijk voelde. Ze glimlachte en pakte haar handdoek. ‘Ik zal je wat privacy geven. Ik ben toch klaar.’

Ze liep naar de aangrenzende ruimte en begon zich af te drogen, met haar rug naar Kiani toe. Kiani ontspande, trok haar kamerjas en ondergoed uit en stapte onder de douche. Toen begon Simone op luide toon tegen haar te praten. ‘Ze hebben je zeker bij mij op de kamer gezet? Ik hoop dat je geen last van de rommel had.’

‘Valt wel mee.’ loog Kiani. Het liefst wilde ze gewoon even rustig douchen, maar Simone praatte gewoon door.

‘En wat brengt jou hierheen?’

‘Ik ben psychiater.’

Simone stak haar verbaasde hoofd om de muur. ‘Psychiater?’

Kiani begon zich te ergeren aan haar opdringerigheid. Simone zag het blijkbaar aan haar gezicht. ‘Sorry! Ben al weg.’ zei ze, en verdween inderdaad weer uit beeld. Maar ze praatte meteen verder. ‘Wat kom je hier doen dan?’

‘Eigenlijk weet ik het niet precies.’

‘Wow, ik dacht dat ík impulsief was. Je hebt zomaar een baan op zee aangenomen zonder een idee wat hij inhoudt.’

‘Ralph zei over de telefoon dat hier wat problemen waren en dat hij een psychiater nodig had om ze te analyseren. Het klonk intrigerend.’ zei Kiani.

Simone lachte schamper. ‘Wat problemen? Dat is een mooi understatement. Iedereen wordt hier langzaam gek.’

‘Hè? Hoe bedoel je?’

‘Nou ja, gek. We zitten hier maanden met elkaar op zee, er zijn wel eens incidenten. Zoals dat gedoe gisteren bijvoorbeeld. En je moet al een beetje gek zijn om hier überhaupt te komen. Maar dat hoef ik jou niet te vertellen.’

‘En waarom ben jij hier?’ zei Kiani. Het klonk bitser dan ze bedoeld had. Blijkbaar voelde ze zich toch een beetje aangevallen door Simones opmerkingen.

‘Ha! Je kunt het op twee manieren beschrijven. De ene is dat ik mijn roeping volg. Ik ben al van kind af aan gefascineerd door het leven in de diepzee. Dit is biologisch gezien een interessant stuk oceaan, dus ideaal voor mijn research.’

Het woord ‘roeping’ raakte Kiani op de een of andere manier. Ze had graag het gevoel van een roeping gehad in haar leven. Het klonk veilig, vertrouwd, iets waar je nooit aan hoefde te twijfelen.

‘Wat is de andere manier?’ vroeg ze.

Simone aarzelde niet. ‘Dat ik mijn idealen verkwansel om het imago van oliemaatschappijen op te vijzelen.’

Een paar seconden was het stil. Toen klonk Simones stem weer, nu verder weg.

‘Ik moet m’n boot halen. Doei!’