Ralph liep weer terug om de reddingsoperatie in de gaten te houden. Ze zagen nu ook Robin, die aanwijzingen riep naar het reddingsteam beneden.
John probeerde haar gerust te stellen. ‘Ik kan ook helpen, ik heb EHBO gehad een paar jaar terug.’
Ze keek hem aan, ineens een stuk minder zelfverzekerd dan hij haar de rest van de dag had meegemaakt. ‘Dank je. Ik hoop dat ik wat kan doen voor hem.’
Een paar minuten verstreken. Toen werd een kraan met een brancard naar beneden gelaten. Even later kwam hij omhoog, met Bavelaar erop.
Ralph wenkte Kiani. John liep mee. De brancard werd op het dek neergelaten. Ze hurkten naast het lichaam van de jongen die hen net nog enthousiast had rondgeleid. Kiani voelde aan zijn nek.
‘Zijn hart klopt nog. Ik ga beademen.’ Ze boog zich over Bavelaar en kantelde voorzichtig zijn hoofd naar achteren.
Het leek een eeuwigheid te duren, maar in werkelijkheid was het waarschijnlijk maar een paar minuten geweest, dacht John.
Kiani keek op, opgelucht. ‘Hij ademt zelf weer.’
‘Gaat hij het halen?’ vroeg Ralph.
‘Ik denk het wel. Als hij maar niet teveel water heeft binnengekregen. Ik moet even bellen met een collega om te overleggen. Ik heb geen ervaring met verdrinkingsslachtoffers.’
Ralph knikte. ‘Natuurlijk, kom maar mee. Ik moet ook zijn ouders inlichten.’
Robin had al die tijd zwijgend naar de jongen op de brancard gekeken. Nu keek hij op. ‘Dat doe ik.’ zei hij resoluut. Kiani en hij liepen richting het gebouw. Toen stond hij stil en keek om. ‘Ik weet zijn voornaam niet eens meer. We noemen hem altijd gewoon Bavelaar.’
Ralph lachte flauwtjes. ‘Oja... Hij heeft een hekel aan z’n naam. Remy heet hij. Remy Bavelaar.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten